het lijkt erop dat onze mede-reiziger een stuk meer tijd heeft om ellenlange lappen tekst te tikken. 🙂 Morgen gaan we vast zelf weer wat schrijven, toch Ramona ? 😉

Hallo allemaal,

via de moderne manier hier dus een teken van leven van de twee op een wat verdere vakantiebesteming dan voorheen gebruikelijk.

Nadat we in SIngapore waren aangekomen zijn we naar het vooraf gereserveerde hostel gegaan en dat was niet zo’n succes… (welkom in de back-pack wereld…!): een kamer ZONDER ramen, knetter-klam met een airco die het niet doet, maar je wel een verkoudheid van drie dagen opleverd. SIngapore is verder een rare stad: weinig ouds en veel hoge gebouwen in de city en dan iets verderop veel betonnen gebouwen met vrijwel alleen ‘mall’-achtige winkelcentra tusse toch redelijk vervallen huizen en flats. Niet ons ding, misschien leuk als je goedkoop dingen wilt kopen (kleren zijn hier goedkoop joh!) en dat zien we nog wel aan het einde van de vakantie.

Na Singapore zijn we met de bus doorgereisd naar Malesie, te weten Johor Bahru (zoek maar op…!). Vanuit daar het vliegtuig gepakt naar Miri (waar ik ook nu dit bericht weer typ) en Dennis & Ramona ons afhaalden van het vliegveld. Gelukkig hadden zijn een ultiem hostelletje gevonden buiten Miri, aan de rand van de Jungle: een hele verademing na een lange vlucht en zo’n kl*tenacht in SIngapore!!! Erg aardige gastvrouw, Esther geheten die er ook woonde met de hele familie en een berg katjes. ‘s Avonds lekker gezwommen (de zee was ongeveer 25 graden….), biertje genuttigd aan het compleet lege strand en de zonsondergang bekeken. Maf hoor, na twee dagen miljoenenstad en enorme drukte nu de leegte ervaren. Maar maf in positieve zin: de vakantiestemming zat er stevig in! Daarna bij het huis lekker gegeten, bijgeketst en toen toch vroeg op bed: het is al om 19.00 uur pikdonker!!! Het was jammer dat we de volgende dag weg moesten, want we hadden nog wel een dagje willen blijven, maar de vlucht naar Mulu stond al vast…..

Vanuit Miri zijn we met een Fokker 50 (de vliegtuigjes worden steeds kleiner gedurende de reis naar het binnenland….) doorgevlogen naar Mulu, een Nationaal Park dat op de Wereld-Erfgoedlijst staat. Dat ligt dus echt midden in de bush-bush…! Er is een heeeeel duur resort daar waar de meeste toeristen heen gaan, maar wij hebben een prima kamer gehuurd in het park zelf voor veeeel minder…. :-b De jet-lag was bij mij echter nog niet helemaal weg en de jungle is ‘s nachts echt een heksenketel, wat een herrie…..! Maar goed: dat is de ervaring die je wilt meemaken natuurlijk!

Na dus een nachtje slapen aldaar hebben we ons aangemeld voor de ‘pinnacle-tocht’ die we in de Lonely Planet hadden gezien en in Amsterdam ook al eens met Dennis en Ramona hadden besproken: dat gingen we doen! Het is een typische formatie van rotsen die ontstaan is door het uitslijten/oplossen van kalksteen door regenwater waardoor er 45 meter hoge ‘ pinnen’ zijn ontstaan. Allen: om er te komen moest je eerst een trektocht per boot ondernemen van 3,5 uur en daarna nog 8,5 km door het oerwoud naar ‘Camp 5’ banjeren met je eigen proviant, want dat hadden ze daar niet als je het zelf geregeld had. En dat in 35+ graden, nou: die waterzak in mijn rugzak van 3 liter is dus volledig leeg gegaan!!! Maar de bootreis was al te gek: het water stond laag en je moest dus af en toe helpen de boot naar een hoger gedeelte te duwen. Je zit dan in zo’n boot met z’n 6-en achter elkaar, voorop zit de gids met een hulp en achterop staat de stuurman achter een dikke buitenboordmotor, in ons geval een toffe inlander zonder voortanden die alleen maar moest lachen om de lol die we hadden onderweg….

Onderweg nog twee grotten bekeken waar het gebied eveneens om bekend staat en dat was ook erg overweldigend: gewelven van 10 – 20 meter hoog, druipsteenformaties en onderaardse rivieren! Toen door naar het wandelgedeelte naar het eerder genoemde kamp, dat was wel even afzien…..: je weet dan op een gegeven moment wel wat zweten is! De gids liep achteraan en het pad was goed gemerkt, dus dat ging allemaal wel okee. Bij het kamp liep iedereen meteen de rivier in om af te koelen.

‘s Avonds betrok het vrij snel en begon het te regenen. Jammergenoeg duurde dat de hele nacht en werd de trek naar de pinnacles dus afgelast (later begrepen we waarom…). Toen het droog was hadden de twee gidsen (Richard en Bjiego) een alternatieve wandeling bedacht, langs een oud oorlogspad van de koppensnellers. Op de route vertelden ze allemaal welke planten er waren en hoe je ze kon gebruiken (ze kwamen alletwee van een inlandse stam af) en hebben ze ons zelfs meegenomen naar een heilige plaats waar grote strijders na overlijden in een grot werden begraven. Dat was een hele klauterpartij, maar je kon toen inderdaad de stoffelijke overblijfselen van de personen zien: er lagen naast potresten (die dienden als ‘kist’) ook schedels en andere botten. Ze vertelden dat ze dit niet vaak deden omdat het natuurlijk een heilige plaats is en het was dus echt wel speciaal om te zien. Bij vertrek brachten ze zelf nog een offer door voor elke persoon een saffie aan te steken en achter te laten, dat vond ik wel een mooi gebaar. En Bjiego roetste toen als een echte aap langs de liaan van 10 meter hoog naar beneden…. 🙂

De dag erna was het gelukkig droog: omhoog naar de pinnacles dus!!! Iedereen een beetje zenuwachtig, want het gastenboek loog er niet om: veel mensen hadden het niet gehaald en het scheen een zware klim te zijn met aan het einde erg steile stukken. Nou, dat was het dus ook. Na een rustig beginnetje was het 45 graden recht tegen de berg op! Dat gedeelte was verder nog gelardeerd met rotsen, wortels en andere oneffenheden en het duurde voor mij ongeveer 2 uur voordat ik daar doorheen was. Jeemig, wat een klim! Zweet stroomde letterlijk uit alle gaten en mijn kuiten stonden op springen! Gelukkig weer een volle CamelBak meegenomen a 3 liter en van de gids kregen we zelfs rehydratie oplossing voor de terugtocht: die scheen nog zwaarder te zijn. Lekker dan…. Het tweede gedeelte was voor mij een soort ‘apenkooien’ (van de gymles), maar dan in het groot: veel ladders, touwen en smalle richtels over soms wel vrij grote gaten: te gek! Het leuke was eveneens dat je door het uiteenvallen van de groep in je eentje loopt: het is doodstil, je hoort de rare jungle-geluiden en af te toe kan je over het oerwoud uitkijken. De beloning is natuurlijk vrij onverwacht de top bereiken (ik dacht dat ik toen pas op 2/3 was…) en daar na 2,5 uur klimmen genieten van een lekkere ‘fried-rice’, een colaatje en veeeeeeel water uit de CamelBak!

Na een uurtje te hebben genoten van het uitzicht hebben we de terugtocht aanvaard. Dat was wel weer even andere koek: nu dus 45 graden naar BENEDEN! EN dus wederom met rotsels, wortels en slipperig mos…. Naar beneden is wellicht nog zwaarder dan naar boven: je moet jezelf afremmen, kijken waar je je voeten zet en dan ook nog proberen te genieten van de omgeving. Wordt een beetje veel soms, maar ik was toch vrij snel beneden. Onderweg nog foto’s gemaakt van vlinders en dergelijke. Daarna hebben we in de rivier een zitplaats gemaakt en daar lekker met een colaatje de overwinning op de berg gevierd. De dag erna zat voor ons het avontuur erop: terug door dezelfde jungle en wederom af en toe de boot duwen. Gelukkig was dezelfde stuurman er weer en was door de regen het niveau wat hoger.

Vandaag hebben we nog een ‘canopy-walk’ gemaakt tussen de boomtoppen, erg mooi, en daarna zijn we met een Twin-Otter (een 16-persoons vliegtuije: da’s pas vliegen!) terug naar Miri gevlogen. Vanavond gaan we door naar Kota Kinabalu en vervolgens willen we in het oosten van Borneo (Saba) nog een rivier tocht maken. Dan is het vasteland aan de beurt en dat horen/lezen jullie wel weer in een ander mailtje. Het gaat dus erg goed, het is tof met z’n 4-en en de jungle is te gek!

Pir