Vandaag was het zover Big Day Out! Het festival dat uitverkocht was maar waar wij met bloed zweet en tranen nog kaartjes voor konden krijgen. Spannend zo’n festival in een ander land.

Het festival werd gehouden op een gedeelte van het Olympisch terrein, sightseeing en bandjes bekijken in 1, handig. Het was een beetje dezelfde opzet als Lowlands, veel andere activiteiten erbij zoals straattheater, de stille disco, en veel loungetenten. Toen we op het terrein waren stond er een enorm grote rij voor iets, later bleek dat dit polsbandjes waren. We wisten niet zo goed wat we daar nou mee aan moesten, dus we gingen ons eerst maar eens orienteren waar we nu allemaal naar toe wilden. Zoveel keus! Toen Dennis even een rondje ging lopen, kwamen we er al snel genoeg achter dat de polsbandjes waren om drank te kopen. Je moest een identiteitsbewijs laten zien en dan kreeg je zo’n bandje om. Hier is het verboden voor jongeren onder de 18 jaar alcohol te drinken. Handig, dat werd dus een alcoholloos festival, aangezien we geen identificatie mee hadden! Kwam mij wel goed uit, want ik moest de volgende dag gewoon weer werken.

Het eerste bandje dat we zagen was Airbourne, wat jonge jochies die heel harde metal speelden. Dat is hier trouwens hartstikke hip aan het worden, van die oude metal van Iron Maiden enzo, beetje als The Darkness maar dan serieuzer, veel te fout, maar dan wordt het pas leuk! Het was wel echt grappig dat die jongens zo jong waren, ze hebben niet eens in dat tijdperk geleefd en dan toch zo passioneel spelen. En veel headbangers!

Daarna zijn we naar the Grates geweest. 2 Meisjes in de band, zangeres en drumster en een gitarist. De zangeres was behoorlijk idioot aan het doen, koprollen over het podium, huppelen je noemt het maar op. Wel aparte muziek, maar het trok me niet meteen aan.

Daarna zijn we naar Faker geweest, ik had de cd met liedjes van artiesten die op de big day out zouden optreden gekregen van Dennis, op deze cd stond een erg aanstekelijk liedje dus daarom wilden we ze wel zien. Was uiteindelijk toch niet zo bijzonder, af en toe zelfs een beetje saai. Het liedje heet: Hurricane als je het eenmaal gehoord heb krijg je het niet meer uit je hoofd.

Toen gingen we naar Gerling, volgens het boekje de ultieme punkband, dat moesten we zien dachten we. Maar zo heel erg punk als The Stooges waren ze nou ook weer niet, meer een hippe punkband met veel samples erin, maar klonk erg leuk, leuke refreintjes maar ook weer niet te netjes.

Het viel me trouwens sowieso al heel erg op dat de mensen vooral heel hip gekleed waren en niet met van die afgeragde kleren. Het kledingstuk van de dag was trouwens vooral de Australische vlag. Het was vandaag ook Australia Day, hun Nationale feestdag. Het deed een beetje griezelig aan, vooral na de rellen van de laatste tijd. We hoorden later zelfs dat er mensen de vlag moesten kussen op het festival en degene die dat niet deden werden in elkaar getrapt!

Toen was Magic Dirt aan de beurt, stond ook op de cd met het liedje Locket. Een vrouwelijke zangeres met gitzwart haar en zo’n heel kort broekje aan en een zwart t-shirt die er weer heel mannelijk uitzag. Heel erg stoere vrouw vond ik zelf! En ze kon ook nog heel mooi zingen. Vette gitaren en dat vrouwtje dat er dan heel stoer bijloopt alsof ze de hele wereld aan kan. Leuke melodietjes en super optreden. Supertip!

Toen gingen we naar Sleater-Kinney alweer een vrouwenband, maar na al die harde muziek van Magic Dirt kwam dit niet meer zo heel erg over. Ze hebben wel leuke liedjes hoor, maar het enthousiasme sprong er niet vanaf, zoals bij Magic Dirt.

We hebben toen een stukje van Wolfmother gezien, een superhippe band hier, het hele stadion zat vol, ik weet niet of jullie het daar in NL ook kennen maar hier deden ze net of het superhelden waren. Terwijl het eigenlijk gewoon een slap aftreksel van (alweer) Iron Maiden was, ze zijn gewoon behoorlijk hip geworden daarom vind iedereen ze leuk, een paar jaar geleden zouden ze vast uitgefloten worden.

Toen nog een stukje Hill Top Hoods een hiphopbende uit Australie, maar dat waren meer een paar dj’s die de boel een beetje kwamen opzwepen, niet echt bijzonder dus.

Wat we toen gezien hebben, WOW! The Go! Team, was echt geweldig, een supergrote band en wat een leuk optreden. Beetje Motown gemixt met Pop en Rock, klonk echt super. Een donkere zangeres met een minibroekje aan die lekker met haar billen aan het schudden was, een Chineze vrouw die blokfluit, zingt en nog andere gekke dingen bespeelt. De band was constant aan het wisselen met drummer of gitaar, harmonica of wat dan ook. Ze hadden zelfs 2 drumstellen staan. Echt een superenthausiast optreden, ze kregen het publiek helemaal los. Supertip!

Toen zijn we naar Henry Rollins gegaan. Deze man speelde vroeger in een punkband en is nu inmiddels wat ouder (en wijzer?) geworden. Hij had een spoken word show over hoe hij de Australische muziekscene vond, en hoe het zou moeten worden, was erg grappig, had wel een kritische blik over Australie maar veel Australiers hoorden we schreeuwen dat ze het er niet mee eens waren.

En toen en toen, toen was het tijd voor een van de beste bands van het festival, The Living End. Ze hadden voor de grote podia’s een apart gedeelte voor de mensen die alles van dichtbij wilden zien. Je moest daarvoor wel in de rij staan, met het risico dat je in de rij stond als het optreden begon:( Wij stonden daar gelukkig ruim op tijd en net dat ze begonnen met spelen konden we doorlopen. Het optreden was erg leuk, super om ze gezien te hebben, de contrabas stond in onze hoek dus we konden alles goed bekijken. Het waren al behoorlijk wat oudere mannetjes maar ze hadden nog steeds de spirit. Ze kwamen op in pak samen met een australische vlag boxer, was wel een beetje minder. Maar alle leuke liedjes (prisoner of society, all torn down enz) hebben ze wel gespeeld. In februari komt hun nieuwe cd uit, de liedjes ervan waren niet zo goed als op de eerste cd, maar dat is al snel zo toch?

Daarna konden we ons hoofd omdraaien om Franz Ferdinand te gaan bekijken. Dat was ook echt een leuk optreden, heel dynamisch en het hele publiek ging uit z’n dak. We begonnen een beetje in te storten omdat we al zo lang achter elkaar bands aan het bekijken waren. Het einde was wel super, ze gingen met zn drieen drummen (niet de zanger hoor, maar wat mensen die niet direct bij de band hoorden).

Daarna konden we weer ons hoofd omdraaien om een stukje van Iggy Pop te zien. Wat een gast zeg, volgens mij is hij al een jaar of 50 en nog steeds heel gespierd, en dan een verlopen kop erbij, ziet er best eng uit. En hij doet ook nog heel gek, overal doorheen schreeuwen, kruipen en klimmen, net Tasmanian Devil. Z’n medebandleden waren van dezelfde leeftijd maar niet meer zo enthousiast, zag er behoorlijk lullig uit.

Toen kwam de band (volgens velen) van de dag: The Mars Volta.
Ze mochten niet op het grote podium, met het gevolg dat het podium dat voor hun ingedeeld was veel te weinig publiek kon laten meegenieten. Wij konden het vanaf de zijkant zien, maar de bas zagen we bijvoorbeeld niet. Wat een activiteit op het podium zeg, niet normaal. Dennis had de cd al gedownload voor op de I-pod zodat ik als naar mn werk ging alvast wat kon luisteren. Maar pas als je het de tweede keer hoort dan is het leuk, bij de eerste keer denk je echt *** wat is dit nou! ‘s ochtends op de I-pod is voor mij ook niet echt een succes om 0730. Maar het optreden was echt super, ik heb nog geprobeerd foto’s te maken maar omdat het donker was en op het podium behoorlijk wat flitslichten stonden was het nogal lastig. Iedereen ging behoorlijk uit z’n dak, en de zanger was lekker actief.
De zanger ziet er echt super uit, zo’n strak spijkerbroekkie 🙂 en een onwijs Afrokapsel. Past precies bij de muziek. Voor het geval jullie het nog niet gehoord hebben, zeker proberen!

Bij de White Stripes hadden we op een gegeven moment niet zo veel zin meer, zoveel bandjes gezien en de hele dag staan wordt je behoorlijk moe van. Bij de festivals in Nederland is het lekker verspreid over een paar dagen, kan je heerlijk genieten van de festival sfeer en lekker rustig aan doen. Nu liepen we de hele tijd van band naar band, we hadden niet eens tijd om te eten laat staan om naar de stille disco te gaan(waarbij je een koptelefoon opkrijgt en dan gaat dansen op de muziek die de dj draait, echt supergrappig gezicht).
bekijken. Hadden niet eens tijd om te eten! The White Stripes hebben we dus niet echt een goede indruk van gehad. Volgende keer maar zien in de Melkweg!

Ondertussen was het al weer 22.00 uur ‘savonds! De volgende dag moest ik er gewoon weer om 06.00 uur uit:( Een superdag in ieder geval, en past ook zeker weer bij de hoogtepunten!